De één procent verbeteringsmethode is altijd de meest elegante invoer geweest in de zelfverbeteringswedstrijd.
De verkooppraatjes zijn onweerstaanbaar omdat ze gebaseerd zijn op wiskunde, en wiskunde voelt als zekerheid: word elke dag één procent beter, zo luidt de gedachte, en je bent binnen een jaar ~37 keer beter.
Het is een mooie, strakke, exponentiële curve. Het probleem is natuurlijk dat mensen dat niet zijn.
We zijn rommelig, inconsistent en snel afgeleid door een fascinerende vogel buiten het raam.
We proberen volgens de elegante curve te leven, maar onze voortgangstabel lijkt uiteindelijk minder op een aandelenportfolio en meer op een seismograaf.
🌀 Het echte leven is niet lineair: voortgang is geen trap, maar een hartslagmeter. Pieken, dalen, stagnatie, terugval, herhaling.
Al snel is het enige wat zich opstapelt een vaag gevoel van schuld.
Maar wat als het probleem niet onze feilbaarheid is, maar de formule die we hebben gekregen?
Dit is geen argument tegen de één procent-methode voor zelfverbetering. Het is een reddingsmissie.
We zijn hier om een briljante filosofie te redden van de tirannie van haar eigen enigszins misleidende wiskunde en om uit te zoeken hoe deze krachtige tool eigenlijk bedoeld is om te worden gebruikt.
De legende van 37x verbetering
De één procent-methode is ontstaan in de fabrieken van het naoorlogse Japan.
Bedrijven als Toyota hadden een manier nodig om zich te herstellen, en die vonden ze in een filosofie die 'kaizen' heet: Japans voor 'continue verbetering'.
Het idee was eenvoudig: breng een groot aantal kleine, voortdurende verbeteringen aan – een seconde tijdwinst in een proces, één verspilde beweging minder – en het gecombineerde effect zou leiden tot enorme winst in kwaliteit en efficiëntie. Dit concept staat ook bekend als de aggregatie van marginale winsten.
En het werkt. Kaizen is de stille motor achter industriële uitmuntendheid en verbetering van bedrijfsprocessen.
👀 Wist u dat? Niet alleen productiebedrijven hebben de kaizen-filosofie overgenomen. Zelfs de notoir complexe wereld van de lucht- en ruimtevaart en defensie heeft zich hierbij aangesloten. Lockheed Martin, een bedrijf dat verantwoordelijk is voor de bouw van enkele van de meest geavanceerde militaire vliegtuigen ter wereld, werd een belangrijke ambassadeur voor kaizen.
De resultaten waren verbluffend. Tussen 1992 en 1997 slaagde Lockheed erin om 38% op zijn productiekosten te besparen, zijn voorraad te halveren en de levertijd voor een vliegtuig terug te brengen van 42 maanden naar 21,5 maanden. Als laatste, bijna absurd specifieke bewijs van hun obsessie, namen ze de tijd die nodig was om een onderdeel van ontvangst naar opslag te verplaatsen en brachten ze die terug van 30 dagen naar slechts vier uur.
Toen ontdekte Kaizen de sport.
Het vond met name het Britse wielerteam, een organisatie die van niet winnen een soort nationale traditie had gemaakt. In meer dan een eeuw hadden ze slechts één gouden medaille gewonnen.
De nieuwe prestatiedirecteur van het team, Sir Dave Brailsford, besloot dat het probleem niet een gebrek aan talent was, maar een gebrek aan proces. Hij importeerde de fabrieksvloer van Kaizen en paste deze toe op zijn team.
Zijn stelling was simpel: als je alles wat nodig is om te fietsen opsplitst en elk onderdeel met slechts één procent verbetert, zou je door de cumulatieve winst niet meer te stoppen zijn.
Vreemd maar effectief
Om ervoor te zorgen dat zijn renners betere prestaties konden leveren, koos Sir Dave Brailsford voor een aantal... onconventionele optimalisatiemethoden:
- Hij begon met het verbeteren van voor de hand liggende zaken, zoals het gewicht van de banden en de voeding van de rijders. Simpel genoeg.
- Toen sloeg het project om in klinische paranoia. Er werd een chirurg ingeschakeld om iedereen een betere techniek voor het wassen van de handen te leren, om zo verkoudheden te verminderen.
- De renners kregen speciale kussens en matrassen om hun slaaphouding te standaardiseren.
- De binnenkant van de teamtruck was helderwit geverfd, niet om esthetische redenen, maar om kleine stofdeeltjes die de mechanica van de fiets zouden kunnen verstoren, gemakkelijker te kunnen zien.
De methode van Sir Brailsford was vreemd. Het was bijna komisch. Maar het belangrijkste was dat het buitengewoon effectief was.
Het team won vervolgens gouden medailles op de Olympische Spelen en vijf Tour de France-titels in zes jaar tijd, en een team dat het mikpunt van spot was geworden, was nu een imperium geworden.
Maar degene die dit concept heeft opgepakt en voor ons allemaal heeft verpakt, was James Clear (de meest toepasselijke naam ooit).
In zijn boek Atomic Habits heeft hij de grootse, obsessieve strategie van de Britse wielrenners teruggebracht tot een eenvoudige, persoonlijke mantra: word elke dag één procent beter.
Alle grote dingen beginnen klein. De kiem van elke gewoonte is een enkele, kleine beslissing. Maar naarmate die beslissing wordt herhaald, ontkiemt een gewoonte en wordt deze sterker. De wortels verankeren zich en er groeien vertakkingen. De taak om een slechte gewoonte te doorbreken is als het ontwortelen van een machtige eik in onszelf. En het opbouwen van een goede gewoonte is als het dag na dag cultiveren van een delicate bloem.
Alle grote dingen beginnen klein. De kiem van elke gewoonte is een enkele, kleine beslissing. Maar naarmate die beslissing wordt herhaald, ontkiemt een gewoonte en wordt deze sterker. De wortels verankeren zich en er groeien vertakkingen. De taak om een slechte gewoonte te doorbreken is als het ontwortelen van een krachtige eik in onszelf. En de taak om een goede gewoonte op te bouwen is als het dag na dag cultiveren van een delicate bloem.
📚 Hoe de boodschap veranderde!
Kaizen → eliteprestatiewetenschap Atomic Habits → slogan voor persoonlijke ontwikkeling Hetzelfde idee, maar met een ander niveau van strengheid.
Hij koppelde het aan die onweerstaanbare wiskundige formule: dat een kleine dagelijkse winst zich in een jaar tijd opstapelt tot een verbetering van 37 keer.
En daarmee was de legende voltooid. Een krachtige industriële filosofie, bewezen in de topsport, was nu een eenvoudige formule voor persoonlijke transformatie.
De belofte was duidelijk: kleine, consistente inspanningen, dagelijks toegepast, zouden onvermijdelijk leiden tot revolutionair succes. Het enige probleem is dat het in de echte wereld zelden zo werkt als werk.
Wanneer perfecte wiskunde botst met een imperfecte realiteit
De legende van de één procent verbeteringsmethode is een heldere, logische machine.
Maar zodra je het terrein afrijdt en de rommelige, hobbelige straten van het echte leven opgaat, gaan de wielen eraf. De machine stuit op een paar ongemakkelijke waarheden, waarvan de eerste een bijzonder hardnekkige natuurkundige wet is.
Beginnerskorting versus expertbelasting
De 37x belofte van de één procent verbeteringsmethode berust op een stille, dodelijk gebrekkige aanname: dat elke één procent winst evenveel inspanning kost.
Iedereen die ooit heeft geprobeerd ergens goed in te worden, weet dat dit, op zijn zachtst gezegd, niet waar is.
Wanneer je een vaardigheid nog niet beheerst, zijn de eerste vorderingen belachelijk eenvoudig. Je corrigeert grote, voor de hand liggende fouten en de verbetering gaat zo snel dat het aanvoelt als magie. Dit is de beginnerskorting, en hier voelt het idee om elke dag één procent beter te worden het meest reëel.
Maar zodra je geen beginner meer bent, begin je de expertbelasting te betalen. Laten we dit aan de hand van een eenvoudig voorbeeld bekijken:
- De beginner: Een beginner in de sportschool kan maandenlang elke week één procent toevoegen aan zijn deadlift. Hij is een genie. Hij is een wonderkind. In feite is hij gewoon nieuw.
- De expert: Een elite powerlifter daarentegen zal een heel jaar trainen voor diezelfde verbetering van één procent. Hun voortgang wordt gemeten in grammen, niet in kilo's, en wordt betaald met een hypotheek van zweet en verveling.
⚡ De eerste resultaten voelen magisch aan, omdat je voor de hand liggende tekortkomingen aanpakt. Daarna vertraagt de voortgang en wordt de 1%-regel erg duur.
De populaire versie van deze methode vergeet de melding dat de 300ste verbetering je misschien wel duizend keer zoveel moeite kost als de eerste.
Het is een wiskundige curve die extreem steil wordt, en dat is de belangrijkste reden waarom deze elegante formule zo vaak mislukt.
Met andere woorden, zoals deze Redditor terecht in zijn aantekening opmerkt:
Ik beloof je dat je niet heel lang elke dag 1% meer gaat tillen. Het belangrijkste is om overal naar verbetering te zoeken, ook al lijkt die nog zo klein.
Ik beloof je dat je niet heel lang elke dag 1% meer gaat tillen. Het belangrijkste is om overal naar verbetering te zoeken, ook al lijkt die nog zo klein.
De troostprijs
Wanneer de belofte van 37x rendement een fantasie blijkt te zijn, doen we wat elke verstandige persoon zou doen: we verlagen onze verwachtingen.
We ruilen de grootse, wiskundige belofte in voor een meer bescheiden en vergevingsgezinde verklaring. "Oké", zeggen we tegen onszelf, "misschien is het geen magische formule. Misschien gaat het er gewoon om grote, enge doelen op te splitsen in kleinere, minder intimiderende stukjes. "
Dit is een ongelooflijk populaire troostprijs, vooral omdat het niet verkeerd is. Het is alleen niet waar het om gaat.
Een perfect goed botermes
Het onderzoek is hierover duidelijk: een doel opsplitsen in 'hapklare' stukjes is een fantastische manier om je hersenen te misleiden en iets moeilijks te beginnen.
Als je bijvoorbeeld naar een doel als 'een nieuwe taal leren' staart, is dat zo ontmoedigend dat iedereen wel een dutje wil doen. Maar een doel als 'een les van tien minuten doen' is haalbaar. Het is een wetenschappelijk onderbouwde strategie om de 'beslissingsverlamming' te omzeilen die ons aan de bank gekluisterd houdt.
Maar het is ook een diepgaand misverstand van de opdracht.
- De theorie zegt: De één procent-methode is een filosofie van continue systeemverbetering.
- De troostprijs zegt: Het is een projectmanagementtruc voor je nog te doen lijst.
Deze twee dingen door elkaar halen is een beetje zoals een chirurgisch mes gebruiken om boter op toast te smeren. Ja, het is klaar, en misschien voel je je er zelfs slim door. Maar je gebruikt een precisie-instrument voor een onhandig doel, waarbij je de kracht van het gereedschap dat je in handen hebt volledig voorbijgaat.
Het brein is geprogrammeerd voor de eenvoudige formule
Als de één procent verbeteringsmethode voor jou niet werkt, is het makkelijk om de schuld te geven aan een slechte verkooppraatje. Maar dat is niet het hele verhaal.
De waarheid is iets primitiever. We passen de methode voor zelfverbetering niet toe omdat het goed klinkt, maar omdat onze hersenen geprogrammeerd zijn om het onweerstaanbaar te vinden.
Het is een neurologische valkuil.
De dopamine-lus van kleine overwinningen
Onze hersenen werken volgens een eenvoudig en oeroud beloningssysteem.
Wanneer we een taak voltooien – welke taak dan ook, hoe klein ook – krijgen we een kleine, bevredigende dopamine-kick. Het is de manier waarop de hersenen zeggen: "Goed gedaan. Doe dat nog eens." Daarom voelt het afvinken van items op een takenlijst zoveel beter dan het eigenlijk zou moeten.
De één procent-methode is, in zijn eenvoudige vorm, het perfecte systeem om dopamine vrij te maken.
- Het systeem biedt: Een dagelijkse, voorspelbare en gemakkelijk haalbare taak
- Het brein krijgt: een betrouwbare, moeiteloze dosis feelgood-chemicaliën.
Dit creëert een gevaarlijke vicieuze cirkel. We raken verslaafd aan het gevoel voortgang te boeken, wat niet hetzelfde is als daadwerkelijk voortgang boeken.
We zijn zo druk bezig met genieten van de dopamine die we krijgen door het vakje '10 minuten werk' aan te vinken, dat we niet merken dat we eigenlijk niet sterker worden.
📮 ClickUp Insight: 32% van onze bloglezers gelooft nog steeds dat een volle agenda gelijk staat aan productiviteit, en 21% stelt lange werkdagen gelijk aan toewijzing. Met andere woorden, we zijn verslaafd aan het gevoel en de schijn van voortgang (een volle agenda) in plaats van aan daadwerkelijke, betekenisvolle voortgang.
De reactie van de hersenen op grote doelen
Kleine doelen zijn een feestje voor onze hersenen, maar grote doelen zijn een vijfvoudig alarm.
Volgens de neurowetenschap hebben onze hersenen iets dat een 'affectief salience-netwerk' wordt genoemd, wat een mooie term is voor een dreigingsdetector.
Wanneer we kijken naar een groot, vaag doel als 'gezond worden', kan dit netwerk worden geactiveerd, waardoor de grootte en moeilijkheid van het doel niet als een spannende uitdaging worden gezien, maar als een echte bedreiging voor ons welzijn.
Het antwoord is wat 'beslissingsverlamming' wordt genoemd. Het is het gevoel zo voltooid overweldigd te zijn dat de veiligste en meest logische handelswijze is om helemaal niets te doen.
De simplistische één procent-formule en de troostprijs van 'kleine stapjes' zijn het perfecte tegengif voor deze angst.
Ze nemen een eng, vormloos monster van een doel en zetten dat om in een reeks kleine, onschuldige en duidelijk niet-bedreigende stappen.
Onze aangeboren voorkeur voor rechte lijnen
Ten slotte zijn mensen notoir slecht in het begrijpen van exponentiële groei.
Wij zijn lineair denkende wezens. We verwachten dat als één uur werk één widget oplevert, tien uur tien widgets oplevert.
Onze hersenen houden van rechte, voorspelbare lijnen.
De 37x-belofte is een exponentiële curve, maar wij zien het als een rechte lijn. Intuïtief verwerken we het als 'een beetje moeite elke dag leidt tot veel moeite', wat ook zo is.
Wat we echter niet van nature begrijpen, is de explosieve, bijna belachelijke aard van samengestelde rente, en daarom voelt de realiteit van afnemende opbrengsten als zo'n verraad.
De eenvoudige, lineaire belofte van 'elke dag een klein beetje doen' is veel comfortabeler en neurologisch intuïtiever dan de complexe, rommelige realiteit van hoe echte groei daadwerkelijk werkt.
Als je 'levensplan' momenteel bestaat uit verspreide aantekeningen, halfgevulde dagboeken en een vergeten Google-document, dan ben je niet de enige. Deze video laat zien hoe je een levensplan kunt opstellen dat de realiteit doorstaat, en niet alleen de energie van Nieuwjaar.
De beitel slijpen, niet alleen op de steen slaan
Oké, als de één procent verbeteringsmethode geen magische formule is en ook niet zomaar een veredelde takenlijst, wat is het dan wel?
Het is een motor. En om deze goed te gebruiken, moet je niet meer aan de finish denken, maar aan de machine.
Het hele misverstand over de één procent-methode komt neer op één enkele vraag, en dat is de belangrijkste vraag die je jezelf kunt stellen over elk doel: ben je bezig met het managen van een project, of ben je bezig met het bouwen van een systeem?
Ze klinken hetzelfde, maar zijn totaal verschillend.
De steen raken (projectmanagement)
Dit is wat de meesten van ons standaard doen. We behandelen een doel als een eindige taak. Het is een blok marmer en het is onze taak om er stukje bij beetje aan te werken totdat het af is.
Het doel is 'een marathon lopen', dus volgen we een trainingsschema. Het doel is 'een product lanceren', dus werken we de takenlijst af. Zodra je de finishlijn passeert, voltooit het project.
Het werk, maar het is vermoeiend en vaak kom je weer terug bij af.
De beitel slijpen (een systeem opbouwen)
Dit is het echte werk. Het doel is niet de marathon, maar 'een betere hardloper worden'. De dagelijkse verbetering van één procent gaat niet over het toevoegen van nog een kilometer, maar over het verbeteren van je capaciteit. Het gaat om het aanscherpen van het gereedschap dat het werk doet.
Bijvoorbeeld: Stel dat je doel is 'Ik wil 20 kilo afvallen'. Aanpak 1 (de steen slaan) houdt in dat je het doel eenvoudigweg opsplitst. Dit is de klassieke aanpak. Je beschouwt '20 kilo afvallen' als een project dat moet worden voltooid en je splitst het op in een takenlijst. Het draait hier allemaal om het werk dat moet worden gedaan. Het gaat erom dat je het blok marmer van 20 kilo wegbeitelt totdat het weg is. Dit kan effectief zijn, maar het is sterk afhankelijk van wilskracht, en wanneer het project 'Klaar' is, vallen mensen vaak terug in oude gewoontes omdat het onderliggende systeem dat hen ongezond maakte nog steeds aanwezig is. Aanpak 2 (de beitel slijpen) gaat over het verbeteren van het onderliggende systeem. Hier is het doel niet echt om '20 kilo af te vallen'. Het doel is om 'het soort persoon te worden dat altijd gezond en energiek is'. Hiervoor concentreer je je op het aanbrengen van kleine, permanente verbeteringen in de systemen die je gezondheid bepalen. De eerste aanpak brengt je naar de finish. De tweede maakt je een betere hardloper voor elke race die je ooit zult lopen. Dat is het cruciale verschil.
En hier komt het: zelfs de oorspronkelijke voorvechter van de één procent-methode, de coach van het Britse wielerteam, Sir Dave Brailsford, gaf uiteindelijk toe dat dit het echte geheim was.
Interessant genoeg lukte het ons helemaal niet toen ik van de baan naar de Tour de France overstapte; onze eerste paar races bleven ver achter bij de verwachtingen.
We hebben eerlijk gekeken en beseften dat we ons hadden gericht op de erwten, niet op de biefstuk. We hebben zo hard geprobeerd om marginale winst te behalen dat we ons te veel op de randzaken hebben gericht en niet op de kern.
Je moet de kritieke succesfactoren identificeren en ervoor zorgen dat ze aanwezig zijn, en vervolgens je verbeteringen daarop richten. Dat was een harde les. *
Interessant genoeg lukte het ons helemaal niet toen ik van de baan naar de Tour de France overstapte; onze eerste paar races bleven ver achter bij de verwachtingen.
We hebben eerlijk gekeken en beseften dat we ons hadden gericht op de erwten, niet op de biefstuk. We hebben zo hard geprobeerd om marginale winst te behalen dat we ons te veel op de randzaken hebben gericht en niet op de kern.
Je moet de kritieke succesfactoren identificeren en ervoor zorgen dat ze aanwezig zijn, en vervolgens je verbeteringen daarop richten. Dat was een harde les.
Met andere woorden, je wint niet door duizend willekeurige dingen te verbeteren. Je wint door een handvol dingen die er echt toe doen – het kernsysteem – voortdurend te verbeteren.
Hoe u uw beitel kunt slijpen
Het hele punt van de één procent verbeteringsmethode is niet om meer werk te doen, maar om slimmer werk te doen. Het gaat om de overgang van brute kracht naar intelligent ontwerp.
Hoe doe je dat? Het is een proces in drie stappen.
Stap 1: Zoek de knelpunt met de grootste invloed
Je kunt niet alles tegelijk verbeteren. Als je dat probeert, raak je snel uitgeput. Het geheim is om een paar dingen te vinden die, als je ze verbetert, al het andere gemakkelijker maken.
💡 Pro-tip: Als alles belangrijk lijkt, is niets belangrijk. Verbetering begint op het moment dat iets bewust overgeslagen kan worden.
De zakelijke aanpak: het Pareto-principe
In het bedrijfsleven wordt dit het Pareto-principe of de 80/20-regel genoemd. Het is de observatie dat in de meeste systemen ongeveer 80% van de problemen voortkomt uit slechts 20% van de oorzaken.
Slimme bedrijven proberen dus niet alles op te lossen; ze zoeken die 'cruciale 20%' en richten al hun energie daarop.
Jouw aanpak: zoek het echte punt van mislukking
Je hebt hiervoor geen diploma bedrijfskunde nodig. Je hoeft alleen maar eerlijk te zijn en je knelpunt(en) te vinden.
- Je doel: 'Ik wil gezonder eten'
- De verkeerde focus: proberen je hele eetpatroon om te gooien, alle items in je voorraadkast vervangen en van de ene op de andere dag een Michelin-sterrenchef worden die boerenkoolsalades maakt.
- De bottleneck: Na even eerlijk nadenken realiseer je je dat 80% van je slechte eetgewoonten zich voordoet na 21.00 uur, wanneer je moe bent en je wilskracht op is. 's Avonds laat snacken is niet zomaar een probleem, het is hét probleem. Dat is je bottleneck met grote invloed.
Stap 2: Definieer een 'beitel-slijpende' gewoonte
Als je eenmaal je knelpunt(en) hebt gevonden, is de verleiding groot om deze met brute kracht aan te pakken.
Als laat op de avond snacken het probleem is, is de brute-force-oplossing om je vuisten te balen en te zweren: "Ik ga niet snacken!" Dit is een vreselijk plan. Het is gebaseerd op wilskracht, die zoals bekend onbetrouwbaar is.
De één procent-benadering voor het opbouwen van een systeem gaat niet over meer wilskracht, maar over een beter ontwerp. Je moet een kleine, herhaalbare gewoonte definiëren die je systeem verbetert, niet alleen je output. Je moet de beitel slijpen.
De zakelijke aanpak: ontwerp eerst het systeem
Een medisch technologiebedrijf wilde in een onderzoek continue verbetering implementeren.
Natuurlijk zeiden ze niet tegen hun werknemers dat ze 'innovatief moesten zijn'. Dat zou absurd zijn.
In plaats daarvan ontwierpen ze een nieuw, gestroomlijnd systeem waarmee werknemers hun verbeteringsideeën konden indienen en bijhouden. Ze richtten zich niet op het resultaat (meer ideeën), maar op het bouwen van een betere machine voor het produceren van ideeën.
Ze slijpten de beitel.
Jouw aanpak: verminder de wrijving
Je kunt hetzelfde doen met je snackprobleem. Het systeem dat leidt tot snacken 's avonds laat is geen morele mislukking, maar een ontwerpfout. Dus ontwerp het opnieuw.
- De verkeerde gewoonte (brute kracht): 'Ik zal mijn wilskracht gebruiken om om 21.00 uur geen koekjes te eten. '
- De gewoonte om je vaardigheden aan te scherpen (systeemontwerp): 'Elke avond na het eten besteed ik twee minuten aan het bereiden van een gezond, echt aantrekkelijk alternatief tussendoortje en leg ik dat vooraan in de koelkast'.
In dit voorbeeld weersta je geen verleiding, maar maak je de goede beslissing één procent gemakkelijker en de slechte beslissing één procent moeilijker.
Stap 3: Creëer een feedbackloop
Je hebt nu een knelpunt en een gewoonte om je beitels te slijpen. Het laatste stukje van de puzzel is nu om uit te zoeken of je nieuwe gewoonte ook echt werk is.
Een systeem zonder feedback is slechts een gok. Je moet weten of je voortgang boekt, en daarvoor heb je gegevens nodig.
Dit klinkt intimiderend, maar dat hoeft het niet te zijn.
De zakelijke aanpak: test alles
Ziekenhuizen zijn complexe systemen en lange tijd was verbetering gebaseerd op de mening van experts en weloverwogen gissingen.
Toen besloot een ziekenhuis in New York, NYU Langone Health, om niet langer te gissen. Ze begonnen met het uitvoeren van snelle A/B-tests op hun eigen interne processen. Ze gingen er niet zomaar vanuit dat een nieuwe procedure beter was, maar testten deze daadwerkelijk tegen de oude en lieten de gegevens de beslissing nemen. Ze bouwden een feedbackloop in hun bedrijfsvoering in.
Jouw aanpak: wees een wetenschapper, geen criticus
Je hebt geen onderzoekssubsidie nodig om dit voor jezelf nog te doen. Je hoeft alleen maar iets nieuwsgieriger te zijn en iets minder snel te oordelen.
- De verkeerde methode (zelfkritiek): Je probeert een paar dagen je nieuwe snackgewoonte. Op een avond maak je een foutje en eet je de koekjes op. Je verklaart het hele experiment onmiddellijk tot mislukking en jezelf tot teleurstelling.
- De feedbackloop (wetenschappelijke methode): je behandelt het als een experiment. Aan het einde van de week stel je eenvoudige vragen en schrijf je de antwoorden op: hoe was mijn energieniveau deze week? Heeft de nieuwe snack echt geholpen? Wat waren de voorwaarden op de avond dat ik een misstap beging?
In plaats van jezelf te beoordelen, verzamel je nu gegevens. En dat is het doel van een feedbackloop: je de informatie geven die je nodig hebt om je systeem met nog eens één procent te verbeteren.
Misschien was de gezonde snack niet aantrekkelijk genoeg. Misschien moet je eerder naar bed. De feedbackloop verandert een 'mislukking' in nuttige informatie voor het volgende experiment.
Van theorie naar praktijk: bouw je systeem in ClickUp
Het is één ding om de filosofie van systeemverbetering te begrijpen. Het is iets heel anders om het ook daadwerkelijk te doen.
De vijand van elk goed systeem is wrijving: de kleine ergernissen, vergeten taken en mentale rommel die het makkelijker maken om gewoon op te geven.
Een echt effectief systeem werkt dus niet op basis van wilskracht, maar kan wel werken op een platform als ClickUp (dat overigens gratis te gebruiken is! ).
We zijn niet op zoek naar een betere nog te doen lijst om uw project 'de steen slaan' te beheren. In plaats daarvan gebruiken we een werkruimte die is ontworpen om u te helpen bij het bouwen, beheren en verfijnen van de motor die u gebruikt om 'de beitel te slijpen'.
Systeem bijhouden, geen taak afvinken
Een project heeft een eindstreep, maar een systeem heeft een traject. Om te weten of je verbeteringen van één procent daadwerkelijk werken, moet je de kwaliteit van de output meten, niet alleen het nummer afgevinkt taken.
In plaats van bij te houden of je iets hebt gedaan, houd je bij of iets gemakkelijker, sneller of beter gaat.
In ClickUp kun je dit doen zonder een ingewikkeld gewoonteboekje bij te houden:
| Wat u verbetert | ClickUp-functie om te gebruiken | Hoe het helpt |
|---|---|---|
| Schrijfsnelheid, onderzoekstijd, hersteltijd, enz. | Aangepaste velden | Voeg meetbare gegevens toe aan elke taak in plaats van een vakje aan te vinken. |
| Voortgangstrends over weken/maanden | ClickUp-dashboards | Zet je verbeteringen om in visuele grafieken in plaats van mentale gissingen. |
| Wrijving of plateaus detecteren | ClickUp-automatisering + taakweergaven | Trigger herinneringen of waarschuwingen wanneer een statistiek daalt of stagneert. |
📌 Micro-Win MindsetVraag niet: "Wat heb ik vandaag afgerond?"Vraag: "Wat ging vandaag gemakkelijker?"
📌 Micro-Win MindsetVraag niet: "Wat heb ik vandaag afgerond?"Vraag: "Wat ging vandaag gemakkelijker?"
Zo stop je met verbetering te behandelen als een checklist en begin je het te behandelen als een evoluerend systeem.
Als aangepaste velden en dashboard laten zien wat er gebeurt, laat ClickUp Brain zien waarom dat gebeurt – en wat je vervolgens moet oplossen.
ClickUp Brain: de brutale eerlijke analist van uw systeem
Een van de moeilijkste aspecten van systeemverbetering is het verkrijgen van een objectieve weergave van wat daadwerkelijk werkt. Onze hersenen zijn erg goed in het vertellen van verhalen, maar erg slecht in het herkennen van patronen. ClickUp Brain fungeert als uw persoonlijke analist en vervangt giswerk door gegevens.
Het is het perfecte hulpmiddel om de feedbackloop te creëren waar we het over hadden. In plaats van alleen maar het gevoel te hebben dat je voortgang boekt, kun je het ook echt weten.
🧠 Dopamine ≠ Ontwikkeling
Een taak van een lijstje afstrepen is geen groei, het is slechts een mentale troostprijs. Verbetering is niet hetzelfde als activiteit.
- Vraag het om knelpunten te vinden: Je kunt vragen stellen als: "Welke schrijftaken hebben deze maand langer geduurd dan verwacht?" om direct frictie in je systeem te identificeren.
- Ontvang geautomatiseerde voortgangsrapporten: gebruik deze om wekelijkse overzichten te genereren van al je voltooide 'bijslijp'-taken. Hiermee kun je patronen, belemmeringen en successen in realtime zichtbaar maken, waardoor je van een criticus van je eigen werk verandert in een wetenschapper.
- Genereer nieuwe verbeteringsideeën: Als je vastloopt, kun je deze methode gebruiken om te brainstormen over de volgende verbetering van één procent. Bijvoorbeeld: 'Geef me vijf manieren om het proces voor het opstellen van mijn artikel te stroomlijnen'.
🤖 Bonus: we hebben een AI-agent ontwikkeld die je helpt je persoonlijke doelen bij te houden! Bekijk hem nu en ontdek hoe hij je kan helpen meer te bereiken met minder.
ClickUp-sjabloon voor het bijhouden van persoonlijke gewoontes
Een systeem is gebaseerd op consistente, herhaalbare acties.
De ClickUp Personal Habit Tracker sjabloon biedt het perfecte kader om de specifieke, zeer effectieve 'bijlen slijpen'-gewoontes die we eerder hebben geïdentificeerd, te isoleren en bij te houden.
Het gaat er niet om honderd willekeurig gewoontes bij te houden, maar om je te concentreren op de paar gewoontes die je systeem daadwerkelijk verbeteren.
- Isoleer je sleutelgewoontes: creëer taken voor de specifieke systeemverbeteringen die je hebt gedefinieerd, zoals 'Bereid een gezond alternatief tussendoortje voor' of 'Lees 15 pagina's over het schrijven'.
- Visualiseer consistentie: gebruik de ClickUp-tabelweergave om een eenvoudig, visueel overzicht van je streaks te krijgen. Hiermee zie je verzamelde gegevens over hoe consistent je je systeemverbeteringen uitvoert.
- Blijf de voortgang bij met aangepaste velden: met het aangepaste veld Voortgang van de sjabloon kunt u in één oogopslag de status controleren, waardoor een reeks kleine acties een meetbare trend wordt.
ClickUp 75 Hard Wellness Challenge-sjabloon
Soms heeft een systeem meer nodig dan een klein duwtje in de rug; het heeft een volledige sprint nodig om van de grond te komen. Hoewel het is ontworpen voor een specifieke uitdaging, is de structuur van de ClickUp 75 Hard Wellness Challenge Sjabloon een masterclass in het beheren van een intensief, veelzijdig verbeterproject.
De structuur ervan kan gemakkelijk worden aangepast voor elke geconcentreerde inspanning, zoals een '30 dagen durende herstructurering van de code' of een 'driemaandelijkse herziening van het verkoopproces'.
- Ingebouwde feedbackloops: De structuur van het sjabloon voor wekelijkse beoordelingen is een perfect, vooraf ingebouwd feedbackmechanisme. Het dwingt je om even stil te staan, de gegevens van de afgelopen week te analyseren en slimme aanpassingen aan je systeem te doen voor de komende week.
- Duidelijke voortgangsfases: De aangepaste statussen ('Ik heb het gedaan', 'In uitvoering', 'Nog te doen') geven een duidelijk en bevredigend gevoel van momentum tijdens een moeilijke periode, waardoor een berg werk wordt omgezet in een reeks beheersbare fases.
Waar de één procent-methode wel en niet werkt
Een briljante strategie toegepast op het verkeerde probleem is gewoon een mooie manier om te falen.
De één procent-methode is een uitzonderlijke strategie voor optimalisatie. Maar het is niet verstandig om deze methode als het antwoord op alle vragen te beschouwen.
In plaats daarvan moet je begrijpen wanneer het de perfecte zet is en wanneer het volledig onvoltooi is.
Waar de één procent-methode past
De één procent-methode staat niet op zichzelf. Deze methode werkt het beste als onderdeel van een team. Als je deze methode in een strategisch vacuüm toepast, heb je alleen maar veel vermogen zonder dat je er iets mee kunt doen.
Om er het maximale uit te halen, moet je deze methode combineren met kaders die richting en duidelijkheid bieden.
Eén procent + OKR's
Objectives and Key Results (OKR's) zijn bedoeld om zeer ambitieuze, ietwat angstaanjagende doelen in te stellen.
Het object is de grote, inspirerende bestemming ("Word de erkende thought leader in onze branche.") De sleutelresultaten zijn de meetbare mijlpalen die aangeven of je op de goede weg bent ("Verhoog het organische verkeer met 40%").
- Waar het past: OKR's geven het 'wat' en het 'waarom'. Ze zijn de bouwtekening voor de kathedraal die je wilt bouwen. Maar ze vertellen je natuurlijk niet hoe je de stenen moet stapelen.
- De synergie: De één procent-methode biedt het 'hoe'. Je gebruikt het om duurzame, dagelijkse systemen op te bouwen – de 'beitel-slijpende' gewoontes – die daadwerkelijk het verschil maken voor je belangrijkste resultaten.
Eén procent + 4 Disciplines of Execution (4DX)
4DX is een raamwerk om door de 'wervelwind' van dagelijkse taken heen te breken en je te concentreren op wat echt belangrijk is.
Je moet een 'Wildly Important Goal' (WIG) identificeren, je richten op de 'Lead Measures', een overtuigend scorebord bijhouden en een systeem voor prestatieverantwoording opzetten.
Dit zijn allemaal zeer effectieve acties die, als je ze uitvoert, onvermijdelijk zullen leiden tot het succes van je doel.
- Waar het past: 4DX is briljant in het afdwingen van focus en het identificeren van de belangrijkste hefbomen die je moet gebruiken. Het vertelt je precies welk spel je moet spelen.
- De synergie: De één procent-methode is het perfecte hulpmiddel om die leidende maatregelen uit te voeren. Als je leidende maatregel 'vijf nieuwe prospects per dag benaderen' is, bestaat je verbetering van één procent uit het ontwerpen van een iets betere e-mail-sjabloon of het vinden van een manier om je onderzoeksproces met twee minuten per prospect te stroomlijnen.
Eén procent + Nog te doen
In tegenstelling tot de één procent-methode is de Getting Things Done (GTD)-methode geen systeem voor het stellen van doelen, maar een systeem om je geestelijke gezondheid te behouden.
Het hele doel van de GTD-methode is om verplichtingen, ideeën en taken uit je hoofd te halen en in een betrouwbaar extern systeem te zetten, zodat je mentale bandbreedte vrijkomt voor echt, hoogstaand denken.
- Waar het past: GTD is de conciërge die je rommelige mentale werkruimte opruimt. Het creëert de helderheid en focus die je nodig hebt om zelfs maar aan verbetering te kunnen denken.
- De synergie: Je kunt je beitel niet slijpen als je werkbank onder een berg rommel begraven ligt. GTD ruimt de rommel op. Het biedt de mentale rust die nodig is om een stap terug te doen, je knelpunten te identificeren en doordacht de 1%-systeemverbeteringen te ontwerpen die ertoe doen.
Waar de één procent-methode faalt
Sommige situaties vragen om meer dan een stapsgewijze verbetering; ze vragen om een dynamietstok.
Vasthouden aan de één procent-methode in deze situaties is een recept om 's werelds meest efficiënte, perfect geoptimaliseerde fabrikant van paardenkoetsen te worden in een wereld waarin net de auto is uitgevonden.
Dit is wat je in plaats daarvan zou kunnen overwegen.
Baanbrekende verbetering
Dit is voor wanneer je een enorme, niet-lineaire sprong nodig hebt. Je probeert het proces niet één procent efficiënter te maken; je streeft naar een sprong van 50%, wat een volledige voltooiing van hoe dingen worden gedaan vereist.
Neem bijvoorbeeld een fabriek met een veiligheidsrecord dat begint te lijken op een horrorfilm. Je streeft er niet naar om de zaken elke maand één procent veiliger te maken. Dat is een uitstekende manier om voor de rechter te belanden.
Je hebt een doorbraak nodig: een ingrijpende, onmiddellijke herziening van alles om het aantal incidenten met 50% of meer te verminderen, en wel nu meteen.
💡 Pro-tip: Je kunt je niet uit een brandend gebouw redden met A/B-testen. Sommige problemen moeten worden gesloopt, niet verfijnd.
Herstructurering van businessprocessen (BPR)
Dit is nog dramatischer.
Stel dat u uw huis wilt verbeteren. BPR gaat niet echt over het verbeteren van het huis; het gaat over opnieuw beginnen met een leeg vel papier en uzelf afvragen: "Als we dit vandaag helemaal opnieuw zouden bouwen, hoe zou het er dan uitzien?" Het is het zakelijke equivalent van uw huis tot op de grond afbreken.
Stel je bijvoorbeeld een bank voor in het internettijdperk die nog steeds hypotheken goedkeurt met papieren formulieren en een faxapparaat. Het proces duurt 60 dagen, terwijl een nieuwe online concurrent dit in 24 uur doet. Het verbeteren van de snelheid van het faxapparaat met één procent is een zinloze optimalisatie van een gebrekkig systeem.
BPR zegt dat je alles in de prullenbak moet gooien, met een leeg vel papier moet beginnen en een proces moet ontwerpen voor de wereld die daadwerkelijk bestaat.
Stop met tellen, begin met ontwerpen
Dus, waar staan we nu?
De belofte om in een jaar 37 keer beter te worden is geen mythe, maar het is ook geen universele wet. Het is een stukje voorwaardelijke wiskunde dat prachtig werkt in domeinen waar samengestelde rente een echte kracht is, maar dat in duigen valt wanneer het wordt geconfronteerd met de menselijke biologie en de wetten van de fysica.
De frustratie die je hebt gevoeld bij de één procent-methode voor continue verbetering was nooit een persoonlijk falen. Het was het resultaat van een fout.
Een krachtige filosofie van industrieel ontwerp werd omgezet in een eenvoudige mantra voor persoonlijke nog te doen-lijstjes, waarbij het belangrijkste onderdeel onderweg verloren ging.
We hebben geleerd om onze eigen voortgang bij te houden en kleine, incrementele taken nauwkeurig te registreren. Maar het echte doel was nooit om beter te worden in tellen. Het was om beter te worden in ontwerpen.
De ware kracht van dit idee heeft niets te maken met een specifiek nummer. Het is een mentaliteit. Het is de verschuiving van de vraag 'Hoe krijg ik dit project af?' naar 'Hoe bouw ik een betere motor voor elk toekomstig project?'.
Het is het subtiele maar diepgaande verschil tussen op de steen slaan en de beitel slijpen. Dat is het enige dat er ooit toe deed.
Veelgestelde vragen
Wat houdt de één procent verbeteringsmethode in?
Het betekent dat je je op het verkeerde hebt gericht. De populaire versie zegt dat je stap voor stap naar een doel toe moet werken. De echte methode zegt dat je moet stoppen en de beitel die je gebruikt moet slijpen. Het is een filosofie over het verbeteren van hetgeen het werk doet, niet alleen maar meer werk verzetten.
Hoe lang duurt het voordat je resultaat ziet?
Op het moment dat je een verbetering van één procent realiseert, is je systeem beter. Het zien van resultaten in je uitkomsten – de grote, opvallende doelen – is een ander verhaal. Beginners zien ze snel, omdat alles nog een puinhoop is. Experts zien ze nauwelijks, omdat elke kleine winst wordt betaald met bloed, zweet en verveling.
Is de één procent-methode hetzelfde als Kaizen?
Ze zijn verwant, maar niet hetzelfde. Kaizen is de serieuze, industriële voorouder uit de fabrieken van Japan. De één procent-methode is de slimmere, modernere kleinzoon, verpakt in een bestseller voor de rest van ons. Hetzelfde DNA, andere kleding.
Hoe kan ik mijn verbeteringen van één procent bijhouden?
Stop met het bijhouden van je takenlijst. Begin in plaats daarvan met het bijhouden van twee dingen: ten eerste, heb je consequent je 'beitel-slijp'-gewoonte uitgevoerd? En ten tweede, wordt het systeem daadwerkelijk beter? Neemt je schrijfsnelheid toe? Neemt je hersteltijd na een training af? Een platform als ClickUp is hiervoor gemaakt: hiermee kun je het algemene systeemdoel bijhouden, niet alleen de dagelijkse rompslomp.
Kunnen bedrijven de 1%-methode gebruiken?
Kunnen ze het gebruiken? Ze hebben het uitgevonden. Het hele idee is ontstaan op de fabrieksvloeren van bedrijven als Toyota, lang voordat het een trend op het gebied van productiviteit werd. Het hoort thuis in een organisatorische context, niet in een persoonlijke.